Ως αναιμία χαρακτηρίζεται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία η συνολική μάζα των ερυθρών αιμοσφαιρίων είναι μικρότερη από τη φυσιολογική.

Η κυριότερη αιτία από την οποία προκαλείται η αναιμία είναι η έλλειψη σιδήρου.

Πέρα από τις γενικότερες επιπτώσεις που έχει η παραπάνω κατάσταση για την υγεία, την καλή εικόνα και την ευεξία του οργανισμού, θεωρείται ως μία από τις σημαντικές αιτίες που οδηγούν σε απώλεια μαλλιών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό γυναίκες που επισκέπτονται κλινικές για τα μαλλιά έχουν σε κάποιο βαθμό αναιμία.

Για αυτό το λόγο σε περιπτώσεις τριχόπτωσης η εξέταση για πιθανή αναιμία είναι μία από τις πρώτες που συστήνεται.

• Ο διαβήτης είναι δυνατόν να επιδράσει στα μαλλιά με παραπάνω από ένα διαφορετικούς τρόπους οδηγώντας σε απώλεια μαλλιών.

  Η πιθανή καταστροφή των αιμοφόρων αγγείων οδηγεί σε ελλιπή θρέψει των τριχοθυλακίων εξαιτίας της έλλειψης οξυγόνου, γεγονός το οποίο δύναται να επηρεάσει τον φυσιολογικό κύκλο ανάπτυξης των μαλλιών.

  Επιπλέον ο διαβήτης φαίνεται ότι ενισχύει τις πιθανότητες εμφάνισης γυροειδούς αλωπεκίας, ενός αυτοάνοσου νοσήματος κατά το οποίο το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στα τριχοθυλάκια.

  Τέλος το στρες το οποίο συχνά συνοδεύει τέτοιου είδους χρόνιες ασθένειες θεωρείται ότι είναι δυνατόν να επιβαρύνει την απώλεια μαλλιών.

Τόσο ο υπερθυρεοειδισμός όσο και ο υποθυρεοειδισμός είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε τριχόπτωση.

Η απώλεια μαλλιών άλλωστε είναι ένα σημάδι ότι οι ορμόνες του θυρεοειδή βρίσκονται εκτός ισορροπίας.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι αναστρέψιμο με τη λήψη φαρμάκων για την αντιμετώπιση της διαταραχής.

Σε σπάνιες περιπτώσεις ωστόσο είναι δυνατόν η τριχόπτωση εμφανίζεται μετά την έναρξη της θεραπείας.

Σε αυτές τις καταστάσεις δεν είναι εύκολο να ξεκαθαριστεί αν η απώλεια μαλλιών έρχεται ως αποτέλεσμα της προηγούμενης κατάστασης ή εξαιτίας της λήψης φαρμάκων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις η διαταραχές του θυρεοειδούς έχουν αυτοάνοσα αίτια.

Το γεγονός αυτό αυξάνει τις πιθανότητες εμφάνισης άλλων αυτοάνοσων νοσημάτων που σχετίζονται με τα μαλλιά όπως η γυροειδής αλωπεκία ή ο ερυθηματώδης λύκος.

Πρόκειται για μυκητιασική λοίμωξη η οποία δεν παρουσιάζεται απαραίτητα μόνο στο κρανίο αντίθετα μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος.

Ο μύκητας εισέρχεται στις ίνες των μαλλιών κάνοντάς τα εύθραυστα και δημιουργώντας περιοχές αραίωσης οι οποίες επεκτείνονται προς τα έξω.

Στο εξωτερικό μέρος των παραπάνω περιοχών παρατηρείται μία κόκκινη απόχρωση, με το εσωτερικό να διατηρεί ένα περισσότερο φυσιολογικό χρώμα.

Η λοίμωξη μεταδίδεται μέσω της επαφής του δέρματος, ενώ αναπτύσσεται επίσης στα κατοικίδια – ιδιαίτερα τις γάτες, από τα οποία και μπορεί να μεταφερθεί.

Η τριχόπτωση είναι ένα από τα συμπτώματα της συστηματικής μορφής της αυτοάνοσης ασθένειας του ερυθηματώδους λύκου.

Στη δισκοειδή μορφή του, κατά την οποία προσβάλλει το δέρμα αποτελεί τη δεύτερη σε συχνότητα αιτία ουλωτικής αλωπεκίας.

Ο υψηλός πυρετός σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυνατόν να οδηγήσει σε απώλεια μαλλιών. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά τη διάρκεια τραυματικών για τον οργανισμό γεγονότων – και ο υψηλός πυρετός μπορεί να θεωρηθεί ως ένα από αυτά, έχει αποδειχθεί ότι οδηγεί σε ορμονική ανισορροπία η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τους θύλακες της τρίχας.

Σε μία τέτοια περίπτωση είναι πιθανό οι τρίχες να πάψουν να αναπτύσσονται με αποτέλεσμα την απώλεια μαλλιών σε διάστημα 2 με 3 εβδομάδων από το περιστατικό του πυρετού.

Η απώλεια μαλλιών σε σχέση με τον καρκίνο συνδέεται κατά κύριο λόγο με τις θεραπείες απέναντί του.

Η τριχόπτωση στις περιπτώσεις χημειοθεραπείας ή ακτινοβολίας προέρχεται από τη διακοπή της ανάπτυξης των μαλλιών που βρίσκονται στην αναγενή φάση του κύκλου ανάπτυξης.

Στην περίπτωση της χημειοθεραπείας η επίδραση αφορά περίπου στο 90% των μαλλιών.

Ως επί το πλείστων ωστόσο η τριχοφυΐα επανέρχεται μετά το πέρας αυτής καθώς σε αντίθεση με τα καρκινικά τα φυσιολογικά κύτταρα ανακάμπτουν.

Στην περίπτωση της ακτινοθεραπείας η απώλεια εντοπίζεται τοπικά στην περιοχή δράσης των ακτινών.

Το αποτέλεσμα είναι αναστρέψιμο για ακτινοβολίες χαμηλής συχνότητας με μεταβολές ωστόσο σε σχέση με την ποιότητα της τρίχας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις όμως είναι δυνατόν η τριχοφυΐα να μην επανέλθει.

Αν και η τριχόπτωση δεν φαίνεται να συνδέεται γενικά με τον αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου, οι άνδρες με αλωπεκία ανδρογενετικού τύπου φαίνεται να έχουν 40% μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν επιθετικό καρκίνο του προστάτη γεγονός το οποίο φαίνεται ότι είναι πιθανό να εξηγείται από το γεγονός ότι η ορμόνη DHT συσχετίζεται και με τις δύο ασθένειες.

Ο κίνδυνος πάντως εμφάνισης μη επιθετικού καρκίνου του προστάτη δεν δείχνει να είναι αυξημένος στους ασθενείς με ανδρογενετική αλωπεκία.

Ένα από τα συμπτώματα της σύφιλης στο δεύτερο στάδιο είναι η απώλεια μαλλιών το οποίο απαντά σε ποσοστό 4% των ασθενών.

Οι αλλοιώσεις εντοπίζονται κυρίως στη βρεγματο ινιακή περιοχή και συνιστούν σε πολλαπλά και ακανόνιστα μπαλώματα αλωπεκίας τα οποία δεν έχουν ουλωτική μορφή και παρουσιάζουν μία χαρακτηριστική σκοροφαγωμένη όψη.

Η τριχόπτωση μπορεί να προέλθει είτε ως αποτέλεσμα της ασθένειας αν επιδράσει στο κρανίο, είτε ως παρενέργεια της θεραπευτικής αγωγής που θα ακολουθήσει ο ασθενής.